جواد اسدیان

غزلی با سیاووش میرزاده

j-asadian.blogspot.com

j-asadian@web.de

ساقی نامه

بیـــــا ســـاقـیـا تــــا جــــــوانــی کنیـم

بـــه چنـــگ و بـــه نـی شادمـانی کنیم

تــــو هستـــی کــــه نـــور شبــانِ شبی

در ایــن تـیــــرگــی مـهـــربـان شـبــی

تـــو بیـــدار هــــوشی در این حـال بد

مــگـــر نــوشِ جــامـت بــه کامم رسد

مــــن اینـــک ز بــاقــی به بیزاری ام

تــــــن آتــشـینـــی بــــه بـیـــمــاری ام

تــــویی شــــادی مـی بـــه شــورم بـبر

بــه جــــز شـــور مستی نـــدارم به سر

بیــــــــا تا کــــه عــیش عیــــانی کنیـم

بـــــه بـــاده رخـــــان ارغـــوانی کنـیم

بـــــده ســــاقــی آن ســــاغـــر آتشیــن

کــــه آتش زنــــم خــرمـن هر چه دین

بــــده تــا بــگـــویــم بـــه بانـــگِ بلنـد

بــــه آییـــن بیــــگانه هستـــم بـــه بنــد

بــــده تــا ز مـــزد ک بـــــه یــاد آورم

نــــشــــــانـــــی ز فّــــر و ز داد آورم

رود آنچــه اکنــون به دست مــن است

که گردون پشیزی به شصت من است

بیــــــــا سـاقیــــــا همـــــــزبانــی کنیم

بـــــه داد و دهــش زنـــدگــانی کــنیــم

مـرا نــوش مستی هـم اکنون بس است

کــه بـر تخت جــم دولت کـرکس است

ز مـــزدا و مــانی نـــه یــادی بـــه یاد

بـــه تــوس و به رستم همه چون شغاد

ز پــویش فـــرومـانــده  پـوینـــده پـای

ز مــختــــاری از نیست نامی به جای

در آغـــــوش لالـــــه کُــلاله شــکـست

بـــه دامـــان دل داغ لالـــــه نــشســت

بیــــــا تـا کــــه آتش فــــروزان کنیــم

هــمـــــه یــاد گــــردان ایـــران کنــیم

بیـــــا تــــا زخیـــــام یـــاد آوریــــــــم

بــــــه حـافــــظ دل تنــــگ شـاد آوریم

بیـــــا ساقیـــــا بـــا هـــزاران ســـرود

بـه چنگ و ربـاب و بـه تار و به عود

زگــــــاهان ســــرودی دگـــر ساز کن

بــــه دیـــن بهــــی نغمــــه آغـــاز کن

بــــه رؤیـــای خــود نقـش آرش بکش

بُـــن دیــنِ تـــازی بــــه آتــش بـــکش

ز کـیش عـــرب رود خــون شد روان

نــه یــادی ز مهـــر و نه از وی نشان

کــه نابـخـــردی با خــرد همسـر است

خـــردپیشــه اینــــک خـــرافــه پرست

چــنین رفتـــه بــر روز ایـرانـــزمیــن

چــــو سهـــراب زخمی ز بیداد و کین

نگــــونسار افتـــــاده بر خــــاک شـــد

بــــه تیــــغ خـودی گرده اش چاک شد

بیــــــا سـاقیــــا گـــــریهْ خنـــدم ببــین

نـــمــــــــودِ دلِ دردمـنـــــــدم ببـیــــن

بــــــه شـــادی در خـــرمــی بـاز کــن

بـــــه رود و به دف پـرده ای ساز کن

بـــــده ســـاغــــری تا بهـــاری کنیـــم

بـــه شــادی می مـیــگــــساری کـنیــم

بــــه جــامـــه درانی ببـــر هــوش من

مـــنِ مـــن بیــــاور بــــه آغـــوش من

تـــــویـــی ساقیــــا لـــوح محفوظِ جان

پسینـــــه سخـــن خــود چـه دارد نهان