فریار اسدیان

۱

محبوبم!

این سطرها

نگاره ای از توست که در باران خانه دارد.

خانه ای می سازیم و باز هم خانه ای

که نیمه می ماند بر بستری از آب

و خشک نمی شود.

۲

محبوب من!

شب است وُ نسیم سردِ شبانه

و نام هایی که سوختند؛

سرخ وُ خاکستری

و مهِ سحرگاهان

که ما را پنهان می کند.

۳

محبوب من!

زمان هم خاکستر می شود

و سرودی که در این شب سرد

جهان را گرم می کند.

ما در میان خط ها می میریم وُ زندگی

در دهانِ واژه ها جوانه می زند.

۴

محبوب من!

ما به این آیین بودیم

دستهامان پنجهٔ آفتابی بود بر پیشانی

و ترانه هایمان

مادر واژه ها؛

               نه.

و تو

در آن هنگام، نام دیگر ما بودی.

۵

محبوب من!

شب دراز شد وُ تنهایی در بستر تاریکی.

و رخشه ای در جام

که تباهی را تباه می کند.

۶

محبوب من!

تابوت وُ رؤیا یکی ست

وقتی تو به زبان ما می خوانی

سرودی را که شبانگاه در موهایت می موجید

از احساس بهاریِ بعدِ هزاره ای.

۷

محبوب من!

مرغِ شب می خواند وُ شب ادامه دارد

در همیشه و هنوز.

و من واژگانم را عریان چنان که دیدی

درفشی می سازم؛

نیمه افراشته در میانهٔ مرگ وُ میدان.

۸

محبوبم!

پکی بر سیگار

و یادواره هایی از میهن که در غربت سوخت.

سختی وُ مرگ وُ

یک طلوع بیکران در پسِ پیوند وُ بند.

۹

محبوب من!

جغرافیای جهان بس تنگ است

و گورِ که گرم است

زیر آفتابی که از آنِ ماست.

۱۰

محبوب من!

در واژگانِ من

دروازه های صبح، الفبا می آموزند

و غروبِ خوناشام

که معنای ستاره هایی خاموشند وُ کور

بر آن تپهٔ دور...