ﺍﻧﺪﺭ ﭼﺮﺍﻳﻰ ﺳﺮﻩ ﮔﻮﻳﻰ ﻭ ﺳﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻰ

این نوشتۀ ارزشمند از کتاب «واژه نامۀ پارسی سره» که از سوی فرهنگستان زبان پارسی درآمده، برگرفته شده است. 

ﺍﻧﺪﺭ ﭼﺮﺍﻳﻰ ﺳﺮﻩ ﮔﻮﻳﻰ ﻭ ﺳﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻰ

ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻴﺮﺟﻼﻻﻟﺪﻳﻦ ﻛﺰﺍﺯی

ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻜﺮﻳﻦ ﻭ ﺷﻴﻮﺍی ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻰﺩﺭﻧﮓ ﻭ ﺩﻭﺩﻟﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻐﺰﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪ ﺗﺮﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ، ﺳﺮﺷﺖ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭی ﺩﻭﮔﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﺎﺳﺎﺯﻭﺍﺭﺍﻧﻪ  ﺩﺍﺭﺩ: ﺍﺯ ﺳﻮﻳﻰ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ، ﻧﻐﺰ ﻭ ﻧﺎﺯک، ﺑﺎ ﺯﻧﮓ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﻰ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﻭ ﺧُﻨﻴﺎﻳﻰ ﻭ ﮔﻮﺷﻨﻮﺍﺯ؛ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮی، ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺟﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﻛﻪ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩﻫﺎﻳﻰ ﺳﻬﻤﻨﺎک ﻭ ﺳﺘﻴﺰﺁﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﺯﻧﺎی ﺳﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ، ﺑﺮﺟﺎی ﻭ ﺑﺮﭘﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺭی ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺗﻦ ﻓﺮﺳﺎی ﻭ ﺗﻮﺍﻧﻜﺎﻩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺷﻜﻦ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﮔﺮﺍﻧﺴﻨﮓ ﻭ ﻧﺎﺯﺷﺨﻴﺰ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ، ﺑﻬﺮﻩ ﺟﻮی ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻰ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻻﻭﻳﺰی ﻫﺎی ﺧﻮﻳﺶ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻣﺮﻭﺯﻳﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﺮﻭﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﭘﺴﻴﻨﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻛﺎﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﺍی ﺳﺨﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﻛﻨﻮﻧﻰ ﻭ ﺭﻭﺯﺁﻣﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻭ ﭘﺎﻳﻨﺪﺍﻥ ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﻰ ﻭ ﻳﻜﭙﺎﺭﭼﮕﻰ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻧﻐﺰﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﺳﺮﻭﺩﻳﻨﻪ ﻭ ﺳَﺮﺍﻭﺩﻳﻦ (~ ﺷﻌﺮی) ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ، ﺩﺭ ﭼﻨﺪی ﻭ ﭼﻮﻧﻰ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺩﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻫﺎی ﮔﻴﺘﻰ ﺩﺭﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺨﻨﻮﺭﺍﻧﻰ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻭﺭﺟﺎﻭﻧﺪ ﺭﺍ، ﺩﺭ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺷﺎﻫﻜﺎﺭﻫﺎی ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺍﺩﺑﻰ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺷﺎﻫﻜﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺳﺨﻨﻮﺭﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻤﺎﻥ ﻭ ﮔﺰﺍﻓﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻟﻰ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ. ﺷﮕﺮﻓﻰ ﻭ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭی ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﺳﺨﺘﮕﻰ ﻭ ﺳُﺘﻮﺍﺭیِ ﺁﻥ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﺍﺩﺏِ ﺩﺭﭘﻴﻮﺳﺘﻪٔ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻣﺎﻳﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﺍﺯﻧﺎی ﻓﺮﺧﻨﺪﻩٔ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺘﻴﻎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﭙﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﺮ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﻼﻡ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﻧﺎﺯﺵ ﻭ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪی ﻣﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﻪ ﮔﻴﺘﻰ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎ ﻭﺍﻻﺗﺮ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻭ ﻧﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﺍﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﻛﻪ: «ﻣﺎﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﻢ ﺳﺨﻨﻮﺭﺍﻧﻰ ﺳﺘﺮگ ﻭ ﺑﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﻭ ﺧﻴﺎﻡ ﻭ ﻣﻮﻟﻮی ﻭ ﺳﻌﺪی ﻭ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﭙﺮﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﺒﺎﻻﻧﺎﻳﻢ!» ﺳﺨﻦ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.

ﺁﺳﻴﺐ ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﺯک ﻭ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﻴﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ

ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﺪﻑ ﻫﺎی ﺳﺮﻩﮔﻮﻳﻰ ﻭ ﺳﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﻰ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﻥ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺁﻭﺍﻳﻰ ﻭ ﮔﻮﺷﻨﻮﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ، ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﺳﺎﻳﻰ، ﭘﺨﺘﮕﻰ ﻭﺍﺳﺘﻮﺍﺭی ﺁﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻛﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻧﻤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻣﻮﺍژﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﺪ، ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻰ ﺩﺍﻧﺸﻮﺍﺭﺍﻧﻪ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﺮﻫﺎﻥ ﻫﺎی ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺍﺳﺖ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻮﻳﺎ. ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ، ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﻨﻮﻧﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻛﻪ ﭘﻮﻳﺎﺳﺖ، ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻫﻢ ﺳﻨﮓ ﻭﺍژﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺳﺮﻩ ﻭ ﻫﻢ ﺳﺎﺯ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ. ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﭼﻮﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﭘﻮﻳﺎ ﻭ ﭘﻴﺸﺘﺎﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭی ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎی ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﻛﺎﺭﺑﺮﺩﻫﺎی ﺳﺮﺷﺘﻴﻦ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻫﺎﻳﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻳﺮی ﺍﺳﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎی ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭی ﻳﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻧﻮ، ﻫﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺍی ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺳﻨﺠﻴﺪﻧﻰ ﺍﻧﺪ، ﺣﺘﻰ ﺑﺎ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ. ﺍﮔﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻨﺠﺶ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻬﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭﺍژﻩ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ، ﺑﺮﺧﻮﺩ ﺯﻳﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻫﺎ، ﻫﻨﺠﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎی ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭی ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﺰﻧﺪ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻣﻰ ﺁﺷﻮﺑﻨﺪ. ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺭﻫﺎی ﺍﺯ ﭘﻼﺱ ﻳﺎ ﺑﻮﺭﻳﺎی ﺳﺘﺒﺮ ﺩﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﺮﻧﻴﺎﻧﻰ ﻧﻐﺰ ﻭ ﺭﺧﺸﺎﻥ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﺯﻳﺪ. ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺨﺖ ﻧﺎﺳﺎﺯﻧﺪ. ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭﺗﺮﻳﻦ ﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﮔﺰﻧﺪی ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎی ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻣﻰ ﺯﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻓﺘﺎﺭ ﺁﻫﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﺧﻨﻴﺎﻳﻰ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﻭ ﮔﻮﺵ ﻧﻮﺍﺯ، ﺁﻭﺍﻳﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ. ﻭﺍژﻩﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻮ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭﺍژﻩ ﻫﺎی ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ(ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭی)، ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺁﻭﺍﻳﻰ، ﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﺮﺍی ﻧﻤﻮﻧﻪ، ﻳﮏ ﻭﺍژﻩ ﺩﺭﺷﺘﻨﺎک ﮔﺮﺍﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺭﻧﻪ [khoarnah] ﺩﺭ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ ﻓﺮ. [far] ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺁﻭﺍﻳﻰ، ﺑﻪ ﻓﺮﺟﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﻰ ﻭﺍژﻫﺎی ﻣﺎﻧﻨﺪ «ﻓﺮ» ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺸﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻭﺍژﻩﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﺍی ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰ ﺳﺘﺎﻧﻴﻢ، ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎی ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺁﻭﺍﻳﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ.

ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﺯﻧﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻴﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺍی ﺍﺯ ﺳﻮﺩﮔﻰ ﻭ ﺳﺎﺩﮔﻰ، ﭘﻴﺮﺍﺳﺘﮕﻰ ﻭ ﻧﺎﺑﻰ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﺠﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻫﺎی ﺑﺮﻭﻥﺯﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭﮔﻰ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﺭﺍﺳﺘﻴﻦ ﻭ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺯﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻫﻨﺠﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺧﺖﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮﻭﻥﺯﺑﺎﻧﻰ ﻭ ﺑﺎﻭﺭﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﭼﻮﻥ ﻧﺮﻳﻨﮕﻰ  ﻭ ﻣﺎﺩﮔﻰ ﻭ ﺍﻣُﺮﺩی ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩ ﺯﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ «ﺗﻪ ﻧﺸﺴﺖﻫﺎﻳﻰ» ﺍﺯ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎی ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﺍی ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ، ﻳﻜﺴﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻣﻴﺨﺘﮕﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﺮﻭﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻏﺎﺯﻳﻨﻪ ﻭ ﻻﻳﻨﺎک ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻫﺎی ﺑﺮﻭﻥﺯﺑﺎﻧﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺪﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻐﺰ ﻭ ﻧﺎﺏ ﺁﺳﻴﺐ ﻫﺎ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺁﻻﻳﺪ. ﺁﺷﻜﺎﺭﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮﻳﻦ ﺁﺳﻴﺐ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺳﻴﺐ ﻫﺎ ﻓﺮﺍﺩﻳﺪ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ، ﺁﺳﻴﺐ ﺁﻭﺍﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺍﺳﺖ. ﻭﺍﻣﻮﺍژﻩ ﻫﺎی ﺩﺭﺷﺘﻨﺎک ﻭ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﻭ ﮔﻮﺵﺁﺯﺍﺭ، ﺑﺎﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﺯک ﻭ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﻴﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﻣﻰ ﭘﺮﻳﺸﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﮓ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﺧُﻨﻴﺎﻳﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ. ﺁﺳﻴﺐﻫﺎﻳﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺸﻰ (~ ﺻﺮﻓﻰ) ﻭ ﻧﺤﻮی ﻭ ﻣﺎﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻰ (~ ﻣﻌﻨﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻰ) ﻣﻰ ﺭﺳﺪ، ﻧﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻳﺮﭘﻴﺪﺍ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻰ ﻓﺮﺳﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻰ ﭘﻮﺳﺎﻧﺪ.

ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺳﺮﻩ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎی ﭘﺎﺭﺳﻰ ﮔﺮﺍﻳﺎﻧﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭی ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻳﺎ ﺳﺮﺍﻳﻨﺪﻩ، ﺁﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﻳﺎ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﺑﺴﺮﺍﻳﺪ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺗﻮﺱ ﻳﺎ ﺳﻌﺪی ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺩﻳﺪی ﺩﻳﮕﺮ، ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺮﺷﺘﻴﻦ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺍﺳﺖ. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ ﻛﻮﺷﻴﻢ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮﺳﻴﻢ، ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ، ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻳﻢ، ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻓﺮﺩﻭﺳﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯی ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺍﺯ ﻭﺍژﻩﻫﺎی ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪ ﻭ ﺑﻰﻧﻴﺎﺯ. ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻭﺍﻣﻮﺍژﻩﻫﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻭﺍﻣﻮﺍژﻩ ﻫﺎﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪی ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺮﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﺍژﻩ ﺳﺎﺯی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﻭ  ﻛﺎﺭﺁﻣﺪ  ﻭ  ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﮔﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺑﻰﻛﺮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ   ﻭﺍژﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺳﺮﻩ ﺑﻰﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻭﺍژﻩ ﺑﺴﺎﺯﻳﻢ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎی ﺟﻬﺎﻥ ﻛﺎﻟﺒﺪﻳﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎﻧﻜﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻳﺨﺖﻫﺎی ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎی ﺑﺮﺍی ﻭﺍژﻩ ﺳﺎﺯی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻴﻢ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺮﻣﺸﭙﺬﻳﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﻣﻮﻡ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ: ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻣﺴﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺶ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﻭﺭﺗﺮ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺑﺮﺍی ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﺮﻭﺩ ﻭ ﺳﺨﻦ ﻭ ﺷﻌﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍی ﺁﻧﻜﻪ ﺳﺨﻨﻮﺭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻭ ﻣﻰ ﮔﺬﺭﺩ، ﺑﻪ ﻳﺎﺭی ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﺘﺮ ﻭ ﺭﺳﺎﺗﺮ ﺑﺎﺯ ﮔﻮﻳﺪ. ﺍﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻭﻳﮋﻩ ﻭ ﺷﻴﻮﻩ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﺑﺪ. ﺑﺮﺍی ﻧﻤﻮﻧﻪ، ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎی ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺁﺷﻨﺎ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ، ﻭﺍژﻩ «ﺩﺳﺖ» ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻩ ﻫﺎ ﻭﺍژﻩ ﺳﺎﺧﺖ؛ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺑﺴﻨﺪﻩﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺍژﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﻭﺍژﻫﺎی ﻧﻮ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻳﺪ: ﻓﺮﺍﺩﺳﺖ، ﻓﺮﻭﺩﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺩﺳﺖ، ﺯﺑﺮﺩﺳﺖ، ﺑﺎﻻﺩﺳﺖ، ﭘﺎﻳﻴﻦﺩﺳﺖ، ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰ، ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ، ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ﻭ... ﺣﺘﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺧﺮﺩ ﺍﺯ ﻭﺍژﮔﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭی، ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺷﺖ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ، ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺗُﻨُﮏ ﻣﺎﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﺭﻭﺯ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﻭﺍﻡ ﻭﺍژﻩﻫﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺭﺩ. ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ، ﻛﻤﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻴﺘﻮﺷﻰ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﺯﻛﺴﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭی ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻳﺪ؛ ﺑﺮﺍی ﻭﺍژﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﺍی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﺑﺮﻫﺎی ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ؛ ﺍﻧﺪکﺍﻧﺪک ﺍﻳﻦ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﻧﻴﻢ؛ ﻭ ﺁﻥ ﻭﺍژﮔﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ. ﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮔﺎﻫﻰ ﺍﻧﺪک ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻭﺍژﻩﺍی ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺴﺘﺎﻧﻴﻢ، ﺑﺮﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺮﺩ.

ﺩﻭ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ

ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻓﺴﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺯﻳﺒﺎی ﺯﺭﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﻻﺭﺍﻡ ﻭ ﺩﻻﺭﺍی ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻮﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﮔﺮﺍﻧﻤﺎﻳﻪ ﺗﺮﻳن ﺯﻳﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺁﺭﺍﻳﻪ ﻫﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﻛﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺴﺘﺎﺭ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺁﻣﺪ: ﻧﺎﺳﺎﺯﻭﺍﺭﻧﮕﻰ ﺳﺮﺷﺘﻴﻦ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻛﻪ ﻧﻐﺰی ﺍﺳﺖ ﻧﺎﺯک ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﺨﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﺳُﺘﻮﺍﺭ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﺑﻨﻴﺎﺩﻳﻦ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎی ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺪﺍﻳﻰ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ، ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﺎﻳﻪٔ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺎﺳﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﺷﺘﻰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ. ﻳﮏ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﺳﺘﻮﺍﺭی ﻭ ﺳﺨﺖﺟﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻳﮋﮔﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻐﺰی ﻭ ﻧﺎﺯﻛﻰ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﭘﻮﻳﻪ ﺍی ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ، ﺩﺭﺷﺘﻰﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭی ﻫﺎی ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻨﺎﺭی ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻦ ﻣﺎﻳﻪﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻫﺎی ﺑﺮﻭﻥﺯﺑﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻳﮏ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﺍﺯ 

ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻫﺎ ﻭ ﺑﻦﻣﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﺠﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﻳﻰ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﻛﺎﺭﺍﻳﻰ ﺯﺑﺎﻥﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﻻیﻫﺎ ﻭ ﺗﻪ ﻧﺸﺴﺖﻫﺎی ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﺍی ﻭ ﺑﺎﻭﺭﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﻫﻨﺠﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻳﺨﺖﻫﺎی ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍیﺩﻭﮔﺎﻧﮕﻰ (ﺗﺜﻨﻴﻪ) ﻳﺎ ﻧﺮﻳﻨﮕﻰ (ﺗﺬﻛﻴﺮ) ﻭ ﻣﺎﺩﻳﻨﮕﻰ (ﺗﺄﻧﻴﺚ) ﻭ ﺍﻣﺮﺩی (ﺗﺨﻨﻴﺚ). ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﻧﺎﺏ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﻰ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻮی، ﺁﻥ ﭘﻮﻳﻪ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ، ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻰ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﺎﻫﻤﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍژﻩﻫﺎﻳﻰ ﻧﺮﻡ، ﺁﻫﻨﮕﻴﻦ، ﮔﻮﺷﻨﻮﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﻧﻐﺰی ﻭ ﻧﺎﺑﻰ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻐﺰی ﻭ ﻧﺎﺑﻰ ﻣﺎﻳﻪ ﺳﺴﺘﻰ ﻭ ﺁﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮی ﺁﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﮔﺰﻧﺪﻫﺎﻳﻰ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺁﺳﻴﺐ ﻫﺎﻳﻰ ﺑﺰﺭگ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺮ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯﻣﻨﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻜﺮﻳﻦ ﻭ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎی ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺗﺮﻳﻦ، ﻣﺎﻳﻪ ﻭﺭﺗﺮﻳﻦ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪٔ ﺍﺩﺑﻰ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﻰ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺎﻧﻜﺎﺭ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﻨﺎﻭﺭی ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍی ﺍﺳﺖ. ﻓﻨﺎﻭﺭی ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍی ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﺗﺎ ﻧﻬﺎﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻛﺴﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎی ﺑﻮﻣﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ ﺍی ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻭ ﭼﻨﺪﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﻰ ﻓﺮﺳﺎﻳﺪ؛ ﻣﻰ ﻛﺎﻫﺪ؛ ﺍﺯ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺗﻮﺵ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ؛ ﺗﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻳﻜﺴﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. 

ﻭﺍژﻩ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺳﺮﻩ

ﭘﺲ ﺣﺘﻰ ﺯﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺘﻮﺍﺭی ﻭ ﺳﺨﺖ ﺟﺎﻧﻰ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﻤﺎﻭﺭﺩی ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺳﺘﺮگ، ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻳﺎﺭی ﻭ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮی ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮ ﻫﺮ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺭی ﺁﻥ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻴﻮﻩ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ، ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺷﺶ ﻫﺎی ﻳﺎﺭﻳﮕﺮﺍﻧﻪ، ﻛﻮﺷﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯی ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﭘﺪﻳﺪﺁﻭﺭﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﻰ ﻛﻮﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺯ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻐﺰیﻫﺎ

ﻭ ﻛﺎﺭﺍﻳﻰ ﻫﺎی ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﻻﻭﻳﺰی ﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺩﺏ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ، ﺧﺪﺍی ﺭﺍ ﺳﭙﺎﺱ!، ﻏﻤﺨﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻳﺎﺭﻳﮕﺮﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺷﻤﺎﺭﺷﺎﻥ ﭘﻰ ﺩﺭ ﭘﻰ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ، ﺁﺳﻴﺐ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﻰ ﻛﻮﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻣﻨﺪی ﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﺭﺍﻳﻰ ﻫﺎی ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺑﻴکﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﻣﺮﺯﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺍﺳﺖ، ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺁﻭﺭﻧﺪ. ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﺮﺁﺷﻮﺏ ﻭ ﺑﻰ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺰ، ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺗﻨﺪﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺗﻪ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺮﻭﺯﻣﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﺭ ﺁﻳﺪ. ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﻰ ﻛﻪ ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﺁﺯﻣﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺟﺎﻥ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ.

ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺩﺍﺩﺍﺭ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﻰ ﮔﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﺳﻰ ﺭﺍ ﮔﺮﺍﻣﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍی ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺷﺶ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺁﺭﺯﻭی ﻛﺎﻣﮕﺎﺭی ﻭ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭی ﺩﺍﺭﻡ.